Սոնետ 3

Թարումեան
Look in thy glass and tell the face thou viewest,
Now is the time that face should form another,
Whose fresh repair if now thou not renewest,
Thou dost beguile the world, unbless some mother.
For where is she so fair whose uneared womb
Disdains the tillage of thy husbandry?
Or who is he so fond will be the tomb
Of his self-love to stop posterity?
Thou art thy mother’s glass, and she in thee
Calls back the lovely April of her prime;
So thou through windows of thine age shalt see,
Despite of wrinkles, this thy golden time.

But if thou live rememb’red not to be,
Die single, and thine image dies with thee.

Ասա դեմքին, որ հայելում տեսնում ես,
Եկել է ժամ կերտել այն նոր մարմնում,
Իսկ այլապես՝ աշխարհն արհամարհում ես,
Ինչ-որ մի մոր ես աներանեցնում։
Եւ ո՞ւր է նե, ում անաղարտ ալուցքը
Քո հերկագործությունը չվերցնի։
Կամ ո՞վ է նա, ով եսասեր մոլուցքը
Կոթողացնի՝ սերունդն իր կասեցնի։
Դու հայելին ես մորըդ ու քեզնով
Նա իր կյանքի Ապրիլն է հետ դարձնում․
Եւ դու կընճռոտ տարիներիդ միջով,
Քեզ կտեսնես ոսկի այս օրերում։

Բայց թե կապրես, որ չըհիշվես հավետ,
Մեռիր մենակ, պատկերն էլ քո քեզ հետ։

Հարակից փակցվածքներ

Թողնել մեկնաբանություն