Սոնետ 1

Թարումեան
From fairest creatures we desire increase,
That thereby beauty’s rose might never die,
But as the riper should by time decease,
His tender heir might bear his memory:
But thou, contracted to thine own bright eyes,
Feed’st thy light’s flame with self-substantial fuel,
Making a famine where abundance lies,
Thyself thy foe, to thy sweet self too cruel.
Thou that art now the world’s fresh ornament
And only herald to the gaudy spring,
Within thine own bud buriest thy content,
And, tender churl, mak’st waste in niggarding:

Pity the world, or else this glutton be,
To eat the world’s due, by the grave and thee.

Տենչում ենք բերք չքնաղ էակներից,
Որ չըմեռնի կյանքի վարդ-գեղությունը,
Իսկ երբ թոշնի հասունը նրանցից
Ժառանգն իր նուրբ պահի հիշողությունը․
Բայց դու լույս աչքերիդ սիրահարված,
Վառքով քո էության սնում ես հուրդ,
Այնտեղ, ուր լիություն է՝ սով սփռած․
Քո քաղցր անձի բիրտ թշնամին հենց դու ես։
Դու, որ այսօր պերճանքն ես աշխարհի
Եւ գույնզգույն գարնան ավետաբերը,
Թաղում ես քեզ քո բողբոջում բերրի
Եւ, գիրգ ժլատ, մսխում ես շնորհքներդ։

Խղճա աշխարհը․ կամ անկուշտ եղի,
Եւ կեր շիրմիդ հետ բերքը աշխարհի։

Հարակից փակցվածքներ

Թողնել մեկնաբանություն