| When forty winters shall besiege thy brow, And dig deep trenches in thy beauty’s field, Thy youth’s proud livery so gazed on now Will be a tottered weed of small worth held: Then being asked where all thy beauty lies, Where all the treasure of thy lusty days, To say within thine own deep-sunken eyes Were an all-eating shame, and thriftless praise. How much more praise deserved thy beauty’s use, If thou couldst answer, ‘This fair child” of mine Shall sum my count, and make my old excuse’, Proving his beauty by succession thine. This were to be new made when thou art old, |
Երբ կգերեն քառսուն ձմեռ ճակատդ Եւ հանդը գեղության քո կակոսեն, Կյանքիդ գարնան հպարտ քո հանդերձանքդ Մի անարժեք քուրձի կվերածեն․ Այդժամ, թե հարց տան, ո՞ւր է գեղությունդ, Գանձերն ամեն՝ ծաղկուն քո օրերի, Ասելը՝ փոս ընկած աչաց խորքում է, Խայթող ամոթ, սին գովք լոկ կլինի։ Ի՜նչ լավ կարտահայտվեր խոհեմությունդ, Թե ասեի՛ր․ «Զավակս այս չքնագեղ Իմ ծերության օրվա արդարացումն է», Որ քո պերճանքը նա է ժառանգել։ Եւ պատանի ես մեջ քո ծերության |
