Ցողուններն ու արմատները
Ռուսական ժողովրդական հեքիաթ
Թավուտ անտառին մոտ դաշտում
Պապիկը շաղգամ էր ցանում։
Մին… Արջն է ելնում նրա դեմ,
Ասում է. «Հիմա քեզ կուտեմ»։
«Ինձ մի՛ կեր արջուկ իմ, դռկից.
Բաժին քեզ կտամ իմ բերքից»։
«Բերքի՞ց», – արջը միտք է անում։
«Ո՞ր մասն ես դու ինձ խոստանում»։
«Կուզե՞ս, դու վերձրու քեզ ծլերը,
Իսկ ինձ թող մնան արմատները»։
«Դե լավ։ Բայց նայի՛ր, թե խաբե՛ս,
Էլ լավ է անտառ չմտնես»։
Աշնանը գնում է պապին
Շաղգամը հասած հավաքի։
Իսկ արջը դաշտում է արդեն.
«Եկել եմ բաժինս տանեմ»։
«Լավ, արջուկ, այս է, ահա՛,
Բաժինդ, որ քեզ խոստացա»։
Ծամում է արջն իր տերեւները…
«Իսկ ի՞նչ համ ունեն արմատները»։
Փորձում է, ոռնում. «Խաբեցի՜ր,
Քեզ քաղցր բաժին վերձրեցիր»։
Անցնում է ձմեռն։ Մյուս տարի
Պապիկը ցանում է գարի։
Գալիս է հունձի։ Արջն այնտեղ է.
«Տուր ինձ այս անգամ արմատները»։
«Դե ի՞նչ, քե՛զ լինեն արմատները»։
Իրեն էլ վերցնում է հասկերը։
Իսկ արջն արմատները ծամում է…
«Կրկին խաբվեցի», – մտածում է։
Ոռնում է սաստիկ, զայրանում
Եւ պապից այդ օրից՝ խռովում։
