* * *
Ստվերների շեղում…միահյուսված ձեռքեր…
Աննինջ լուսնի զննող, խորաթափանց հայացքը…
Օ՜հ, իմ նկարչուհի, չկայացած ընկեր՝
մենակ եմ առանց քեզ, դատարկ է կյանքս:
Աչքերս կընկղմեմ անհունձ հունիսի մեջ
եւ խենթության ալիք կայրի հանկարծ հոգիս,
կարծես կրկին անզուսպ ու պատանի եմ ես
եւ սերը առաջին ձեռքով կանչում է ինձ:
Բույրերը գիշերվա գլուխ են արբեցնում,
իսկ վերեւում, որտեղ ծնվում է զով թովչանքը,
երամ կազմած դեպ քեզ բառեր են սլանում.
«Մենակ եմ առանց քեզ… դատարկ է կյանքս…»
Այսուհետեւ՝ հավետ, հոգոցը մինչ վերջին
թող կյանքը բարությամբ լինի ընդմիշտ լեցուն,
թող միշտ ձեռքիդ լինի քեզ հնազանդ վրձին
եւ կտավիդ՝ աղոթք, այլ ոչ ունայնություն:
Ես լավագույն բառերն եմ որոնում կրկին,
քանի որ, թե լքի մեզ շնորհն Աստծո, օրհնանքը,
երկուսս էլ կգոռանք, վրձնին՝ դու, ես՝ գրչին.
«Մենա՜կ եմ առանց քեզ: Դատա՜րկ է կյանքս»:
Անհետ կհեռանան երազն ու իրականը,
ինչ որ սիրում ես դու, ինչն ատելի է քեզ:
Սակայն, թե այս պահին բացես քո պատուհանը,
դու կցնցվես իսկույն, կապշես ու կտեսնես.
Մարմիններից ու խառն երազներից վերեւ
հուր բառերից շարված կետագծի խոյանքը,
ձգված հեռվից հեռու մեր երկուսիս միջեւ.
մենակ… եմ… առանց… քեզ… դատարկ… է… կյանքս…
