Սիրերգ

Николай Васильевич Гоголь

(Романс)
Из поэмы Ганц Кюхельгартен

Тебя зову! тебя зову!
Твоей улыбкою чаруюсь,
С тобой не час, не два сижу,
С тебя очей я не свожу:
Дивуюся, не надивуюсь.

Поешь ли ты – и звон речей
Твоих, таинственный, невинный,
Ударит в воздух ли пустынный —
Звук в небе льется соловьиный,
Гремит серебряный ручей.

Приди ко мне, прижмись ко мне
В жару чудесного волненья.
Пылает сердце в тишине;
Они горят, они в огне,
Твои покойные движенья.

Я без тебя грущу, томлюсь,
И позабыть тебя нет силы.
И пробуждаюсь ли, ложусь,
Всё о тебе молюсь, молюсь,
Всё о тебе, мой ангел милый.

(1827)

Նիկոլայ Վասիլյեվիչ Գոգոլ

Սիրերգ
Հանց Կյուխելգարտեն պոեմից

Քե՜զ եմ կանչում, քե՜զ եմ կանչում,
Քո ժպիտով եմ զմայլվում ես,
Քեզ հետ ժամեր եմ անցկացնում,
Քեզնից հայացքս չեմ թեքում,
Եւ հիանում, չեմ հագենում ես։

Եւ թե երգես, քո խոսքերի
Կախարդական, անմեղ ղողանջը
Կհնչեցնի լույսի ճաճանչը,
Սոխակի երգ կընկնի ականջս,
Արծաթ առվակը կաղմկի։

Օ՜հ, եկ ինձ մոտ, սեղմվիր ինձ տաք,
Երբ հրավառ են մեր հույզերը։
Սրտումս այրվում է բոց անհագ,
Շնչում են հուր, ծնում կրակ
Խաղաղաշունչ քո շարժումները։

Տխրում եմ, երբ չկաս, տանջվում,
Չեմ մոռանում քեզ իմ միակս։
Եւ արթնանում եմ, թե քնում՝
Միշտ քեզ համար եմ աղոթում,
Միշտ քեզ համար քնքուշ հրեշտակս։

(1995)

Հարակից փակցվածքներ