Ձանձրույթ ու թախիծ է…

И скучно и грустно…

И скучно и грустно, и некому руку подать
В минуту душевной невзгоды…
Желанья!.. Что пользы напрасно и вечно желать?..
А годы проходят – все лучшие годы!

Любить… Но кого же?.. На время – не стоит труда,
А вечно любить невозможно.
В себя ли заглянешь? – там прошлого нет и следа:
И радость, и муки, и всё там ничтожно…

Что страсти? – ведь рано иль поздно их сладкий недуг
Исчезнет при слове рассудка;
И жизнь, как посмотришь с холодным вниманьем вокруг, –
Такая пустая и глупая шутка…

1840

Ձանձրույթ ու թախիծ է…

Ձանձրույթ ու թախիծ է, չկա´ մեկը ձեռքը մեկնի
Պահին, երբ հոգին տանջամեռ է…
Փափա՜գը… Բայց ի՞նչ պետք է զուր այդ փափագը անի…
Տարիք էլ անցնում են՝ ողջ լավ տարիները։

Սիրել… Սակայն ո՞ւմ… Կարճատեւ՝ անիմաստ է բնավ,
Հավերժ էլ սիրելն անհնար է։
Քո մե՞ջը նայես՝ անցյալից այնտեղ հետք էլ չկա․
Ամենը չնչին է, եւ խինդը, եւ դարդը…

Կրքե՞րը․ սակայն շուտ թե ուշ քաղցր թույնը նրանց
Կանցնի, երբ խոսի բանականը․
Եւ կյանքն էլ, թե շուրջդ նայես հայացքով ուշազգաց՝
Այնքան անիմաստ ու դատարկ, հիմար բան է…

2020