Վլադիմիր Վիսոցկիյ. Էր այդպես․ ես սիրել եմ, տանջվել…

Թարումեան
* * *

Было так – я любил и страдал.
Было так – я о ней лишь мечтал.
Я ее видел тайно во сне
Амазонкой на белом коне.

Что мне была вся мудрость скучных книг,
Когда к следам ее губами мог припасть я!
Что с вами было, королева грез моих?
Что с вами стало, мое призрачное счастье?

Наши души купались в весне,
Плыли головы наши в огне.
И печаль, с ней и боль – далеки,
И казалось – не будет тоски.

Ну а теперь – хоть саван ей готовь, –
Смеюсь сквозь слезы я и плачу без причины.
Вам вечным холодом и льдом сковало кровь
От страха жить и от предчувствия кончины.

Понял я – больше песен не петь,
Понял я – больше снов не смотреть.
Дни тянулись с ней нитями лжи,
С нею были одни миражи.

Я жгу остатки праздничных одежд,
Я струны рву, освобождаясь от дурмана, –
Мне не служить рабом у призрачных надежд,
Не поклоняться больше идолам обмана!

1968

 * * *

Էր այդպես․ ես սիրել եմ, տանջվել․
Էր այդպես․ լոկ նըրան տենչացել։
Եւ գաղտնի եմ տեսել երազում
Ամազոնուհուս սպետ ձիուն։

Ինչի՞ս էին գրքերը իմաստուն,
Երբ ես կարող էի պագել նրա հետքերը։
Այդ ի՞նչ եղավ անուրջների իմ թագուհուն։
Այդ ի՞նչ եղավ ձեզ երերուն իմ երազներըս։

Մեր հոգին ողողում էր գարուն,
Գլուխները մեր հուր էր այրում։
Եւ հեռու էին ցավ ու կսկիծ,
Եւ թվում էր՝ էլ ոչ մի թախիծ։

Դե, իսկ հիմա՝ կուզես՝ հողին հանձնի․
Լալով խնդում եմ ես եւ անառիթ լացում եմ։
Հավերժ ցրտով կալել են հուրը իր մարմնի
Ապրելու վախը ու մահվան կանխազգացումը։

Պարզ դարձավ՝ արդեն երգ չեմ երգի,
Պարզ դարձավ՝ երազներ չեմ դիտի։
Օրն իր հետ խաբկանքով էր ձգվում,
Նրա հետ լոկ տեսիլք էր ծնվում։

Այրում եմ ես զգեստներս տոնական,
Վանում թմբիրը պոկելով լարերը․
Էլ չի լինի երբեք հույսին ըստրուկ դառնալն,
Ու խաբկանքի կուռքին անմի՜տ երկրպագելը։

2013

Հարակից փակցվածքներ

Թողնել մեկնաբանություն