Ես չեմ սիրում

Թարումեան
Владимир Семёнович Высоцкий

Я не люблю

Я не люблю фатального исхода,
От жизни никогда не устаю.
Я не люблю любое время года,
Когда веселых песен не пою.

Я не люблю холодного цинизма,
В восторженность не верю, и ещё,
Когда чужой мои читает письма,
Заглядывая мне через плечо.

Я не люблю, когда наполовину,
Или когда прервали разговор.
Я не люблю, когда стреляют в спину,
Я также против выстрелов в упор.

Я ненавижу сплетни в виде версий,
Червей сомненья, почестей иглу,
Или когда – всё время против шерсти,
Или когда – железом по стеклу.

Я не люблю уверенности сытой,
Уж лучше пусть откажут тормоза!
Досадно мне, что слово «честь» забыто,
И что в чести наветы за глаза.

Когда я вижу сломанные крылья,
Нет жалости во мне, и неспроста —
Я не люблю насилье и бессилье,
Вот только жаль распятого Христа.

Я не люблю себя, когда я трушу,
Обидно мне, когда невинных бьют,
Я не люблю, когда мне лезут в душу,
Тем более, когда в нее плюют.

Я не люблю манежи и арены,
На них мильон меняют по рублю.
Пусть впереди большие перемены,
Я это никогда не полюблю.

1969

 Վլադիմիր Սեմյոնովիչ Վիսոցկիյ

Ես չեմ սիրում

Ես չեմ սիրում օրհասական վախճանը,
Կյանքից երբեք բնավ ես չեմ հոգնում.
Ես չեմ սիրում տարվա ամեն վայրկյանը,
Երբ որ ուրախ երգեր ես չեմ երգում։

Ես չեմ սիրում լկտի հայհոյանքները,
Խորշում եմ ես շինծու հիացմունքից,
Կամ, երբ կարդում է մեկն իմ նամակները,
Աչք դնելով դրանց իմ թիկունքից։

Ես չեմ սիրում, երբ որ մի բան կիսատ է,
Կամ մեկ էլ, երբ զրույցն է ընդհատված։
Ես չեմ սիրում, մեջքից հասած հարվածը,
Ու նաեւ կրակոց՝ դեմքին ստացված։

Ատում եմ ես երկմիտ ասեկոսանքը,
Կրծող կասկածն, ասեղը հարգանքի,
Կամ երբ, որ միշտ շոյում են երբ զզվանք է,
Կամ երկաթով քերում են ապակի։

Ես չեմ սիրում կուշտ-գոհ վստահությունը․
Թող լավ է՝ արգելակը չպահի։
Ցավում եմ, որ Պատիվը մոռացվում է,
Եւ որ պատվում են զրպարտողների։

Ես չեմ սիրում ե՛ւ զոռը, ե՛ւ անզորը․
Երբ իմ առջեւ թեւեր են կոտրված,
Դա չի խոցում հոգիս այնքան էլ խորը,
Միայն խղճում եմ Քրիստոսին խաչված։

Ես չեմ սիրում հենց ինձ, երբ որ վախում եմ
Ցավում եմ, որ անմեղն է միշտ ծեծվում,
Ես չեմ սիրում, երբ հոգուս մեջ խցկվում են
Եւ առավել, երբ մեջն են իր թքում։

Ես չեմ սիրում անբան ասպարեզները․
Միլիոնն այնտեղ մսխում են դրամ առ դրամ,
Եւ ինչ էլ մեզ բերեն փոփոխումները
Դա չեմ սիրի, երբեք, ոչ մի անգամ։

2020.02.06

Հարակից փակցվածքներ

Թողնել մեկնաբանություն