| Rudyard Kipling
If
If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don’t deal in lies,
Or being hated, don’t give way to hating,
And yet don’t look too good, nor talk too wise:
If you can dream—and not make dreams your master;
If you can think—and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you’ve spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build ’em up with worn-out tools:
If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: ‘Hold on!’
If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with Kings—nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you,
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds’ worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that’s in it,
And—which is more—you’ll be a Man, my son!
1895 |
|
Րադյարդ Քիփլինգ
Եթե
Եթե հանգիստ ես, երբ քո շուրջ բոլորը
Գլուխ կորցրած հենց քեզ են մեղադրում,
Եթե վստահ ես, երբ քո մերձավորը,
Վստահությամբ քեզ չի արժանացնում․
Եթե սպասելը քեզ համար տանջանք չէ
Իսկ թե խաբված ես, ինքդ չես ստի,
Կամ չես էլ թաքցնի քո սխալանքը,
Իսկ թե ատեն քեզ՝ ինքդ չես ատի․
Եթե տիրապետում ես երազանքդ,
Եթե մտքերդ քեզ են ենթարկվում․
Եթե գիտես եւ Փառքը եւ Փորձանքը՝
Եւ որ երկուսն այդ քիչ են տարբերվում․
Եթե քեզ կզսպես, երբ քո խոսքերը
Խարդախը կփորձի նենգափոխել,
Կամ տեսնելով գործիդ ավերակները
Այն կսկսես սկզբից վերակերտել․
Եթե կարող ես այն ինչ դու շահել ես
Զառի հույսին դնել ու վտանգել,
Եւ այն կորցնել եւ զրոյից սկսել եւ
Դրա մասին այլեւս չհիշել,
Եթե կարող ես սիրտդ, նյարդներդ
Կրկին ծառայեցնել նպատակիդ,
Տոկալ, երբ դատարկել են քեզ դարդերդ,
Եւ Կամքն է կարգադրում լոկ․ «Դիմացի՛ր»․
Եթե դու ամբոխի՛ հետ միշտ ազնիվ ես,
Արքաների՛ հետ պարզությամբ լցված․
Եթե ընկերն, օտարը չեն շեղի՛ քեզ․
Եթե հարգված ես, ոչ թե մեծարված․
Եթե կարող ես անողոք րոպեն էլ
Լցնել արժեքավոր վաթսուն վայրկյան,
Աշխարհը քոնն է եւ նրա ամենը
Եւ ավելին․ դու Մարդ ես, բարեկամ։
2013 |
