| А. С. Пушкин
Пророк
Духовной жаждою томим,
В пустыне мрачной я влачился, —
И шестикрылый серафим
На перепутье мне явился.
Перстами легкими как сон
Моих зениц коснулся он.
Отверзлись вещие зеницы,
Как у испуганной орлицы.
Моих ушей коснулся он, —
И их наполнил шум и звон:
И внял я неба содроганье,
И горний ангелов полет,
И гад морских подводный ход,
И дольней лозы прозябанье.
И он к устам моим приник,
И вырвал грешный мой язык,
И празднословный и лукавый,
И жало мудрыя змеи
В уста замершие мои
Вложил десницею кровавой.
И он мне грудь рассек мечом,
И сердце трепетное вынул,
И угль, пылающий огнем,
Во грудь отверстую водвинул.
Как труп в пустыне я лежал,
И бога глас ко мне воззвал:
«Восстань, пророк, и виждь, и внемли,
Исполнись волею моей,
И, обходя моря и земли,
Глаголом жги сердца людей».
1826 |
|
Ա․ Ս․ Պուշկին
Մարգարե
Հոգով ծարավ, մռայլասեւ
Անապատում էի շրջում
Եւ սերովբե մի վեցաթեւ
Ինձ երեւաց ուղեխաչում։
Երազաքաշ իր մատներով
Նա բիբերիս դիպավ փութով՝
Ու բացվեցին բիբերը իմ
Զերդ արծվուհու աչքեր ուշիմ։
Ականջներիս թեթեւ դիպավ՝
Եւ մեջն աղմուկ, ղողանջ ընկավ․
Եւ լսեցի երկնի ցնցումը,
Եւ հրեշտակաց թռիչքը վեհ,
Եւ օձերի սողումը գռեհ,
Եւ դաշտային որթի աճումը։
Եւ շրթունքներս նա բացեց,
Եւ մեղավոր լեզուս պոկեց՝
Եւ սնախոս, եւ չարամաղձ,
Եւ իմաստուն օձի խայթոց
Նա իր աջով արյունազօծ,
Դրեց բերանը իմ սառած։
Եւ կուրծքը իմ հատեց թրով,
Եւ սիրտըս թրթռուն հանեց,
Եւ բոցավառ ածուխ՝ հրով,
Բաց կրծքիս մեջ նա տեղադրեց։
Զերդ դի ընկած էի գետնին
Եւ ձայնն աստծո դիմեց վերին․
«Ե՛լ, մարգարե, եւ լո՛ւր, եւ տե՛ս, եւ
Տոգորվելով, կամքովս անանց,
Կտրի՛ր ծովերն ու աշխարհները՝
Բայով այրի՛ր սրտեր մարդկանց»։
2015 |
Բարև Ռուբիկ ջան
Բարև