Сергей Александрович Есенин Шаганэ ты моя, Шаганэ!.. Шаганэ ты моя, Шаганэ! Потому что я с севера, что ли, Я готов рассказать тебе поле, Про волнистую рожь при луне. Шаганэ ты моя, Шаганэ. Потому что я с севера, что ли, Что луна там огромней в сто раз, Как бы ни был красив Шираз, Он не лучше […]
Արել եմ ամեն ինչ, որ չանիծեն եւ Արել ամենը, որ չըհայհոյեն։ Նաեւ ձգտել եմ միշտ, որ ինձ չատեն եւ Կշտամբանքով անունս չհիշեն։ Այնպես չէ, որ անեծքը վախեցրել է, Ու չեմ կարծում, երբեք ինձ չեն ատել․ Բայց հայհոյված լինելը միշտ վանել է, Ես, պարզապես, սիրվելն եմ նախընտրել։ 2019.10.11
Վերջն էր աշնան, օր առ օր Ձմեռ կիջներ սարից ձոր Ու կհասներ դաշտերին, Սեւ-սեւ վարած հանդերին։ Ծանրամարմին քուլաներ Գյուղի վերեւ կկախեր Ու կմրցեր սաստկացած Բուխարու հետ վախեցած։ Ու կըոռնար գազազած՝ Դըրսի դռնից կիսաբաց Ու իր շնչով ահարկու Ձյուն կդիզեր մութ բակում։ Լուսադեմին կլռեր, Հոգնած՝ հոգոց կքաշեր, Ու խաղաղված, ապակուն Նախշ կգծեր զարդարուն։ Խորհրդավոր լռություն Կհաստատեր […]
Շուտով կրկին պիտի սպասենք գարնանը, Անիրական են թվալու կրկին Հոսող ասֆալտն, անձրեւն ու ծիածանը, Լազուր երկինքը ու կանաչ այգին։ Շուտով կրկին պիտի հաշվենք օրերը․ Ոգեւորված ջերմացումով չնչին Պիտի կարծենք, թե վերջ, բեկվեց ձմեռը, Եւ համոզվենք, որ խաբվեցինք կրկին։ Բայց կտեսնենք՝ օրըստօրե անցնում է Ու նահանջում է ցուրտը աշխարհի։ Ինչ ցուրտ լինի, միեւնույն է, հեռանում է․․․ […]
Քաղաքով ցուրտ Սարսափն է քայլում։ Մարած են բոլոր լապտերները, Եւ լուռ են դատարկ փողոցները։ Քաղաքով ցուրտ Սարսափն է քայլում։ Սովի ուրվականն է շրջում, Դողում են դատարկ, գոց սրտերը․ Քաղաքով ցուրտ Սարսափն է քայլում, Մարած են բոլոր լապտերները։ 16.11.1991
Անցավ։ Եւ այժմ նա օտար է։ Ինչպես բոլորն աչքիցդ դուրս։ Ճաշակեցիր գավաթն այդ դառը Քո բթության ձեռից անհույս։ Դուք ինչպես միշտ տեսնվելու եք, Բայց ձեր միջեւ արդեն անգութ Եւ աներեր հայտնվելու է Մի ցուրտ պատնեշ աներեւույթ։ Եւ կանիծես այդ նենգ պատնեշը, Եւ ինչպես ճանճը՝ ապարդյուն, Մինչ արնաքամ, մինչ կյանքիդ վերջը Կզարկըվես դու ապակուն։
Ինչո՞ւ ես թողնում, որ ժամերը վայրի անցնեն քո կողքով ու կորչեն հավիտյան։ Որսա՛ դու նրանց ու դարձրո՛ւ ընտանի, թող քե՛զ ծառայեն ե՛ւ րոպե, ե՛ւ վայրկյան։
Գիտե՛ի, գալու է․Ահա եւ եկավ…Եւ որ անցնելու է․Ահա եւ անցավ։ Անցավ, ինչ սկսվել էր,Անցավ, ինչ բացվեց,Անցավ, ինչ լույսով մի աշխարհ ողողեց։Խամրում են գույները,Հարթվում ելեւեջ,Բայց սկիզբ կունենա, ինչն այսօր ունի վերջ։
Նախաճաշին՝ ձվածեղ։ Եւ էժան է եւ՝ համեղ։ Ընդամենը ձու եւ եղ․ Վրաից էլ՝ սեւ պղպեղ։
Դա կլինի վերջին անգամ։ Եւ կարեւոր չէ, թե հենց ինչը․ Գուցե համբույր, գուցե պատգամ, Գուցե այսինչը, կամ այնինչը։ Գուցե վերջին ընկնող տերեւ, Շփոթություն, կասկած. թեեւ։ Մի կայծ վերջին, վերջին արեւ։ Գուցե, այո, ծեծված բարեւ։ Կամ բանաստեղծը կշրջի, Տանջված տետրում վերջին իր էջը, Եւ կայցելի մի միտք վերջին Ու վերջապես կգա անվերջը։
