Բուլատ Օկուջավա. Կինը այս՝ պատուհանում

  Երբեք չեն միաձուլվի Ձմեռներն ու ամառները, Վարմունքներն իրենց տարբեր են, Ու լրիվ տարբեր՝ տեսքում։ Դիպվածներ չեն աշխարում Այս ու այն — զույգ ճամփաները, Այն ոտքեր է հոգնեցնում, իսկ Սա հոգի է բզկտում։ Կինը այս՝ պատուհանում Վարդագույն հագած զգեստները, Նա պնդում է, բաժանումը Անհնար է անարցուն։ Այն է բանը, որ իր դեմ Այս ու այն — զույգ ճամփաներն են, Այն սիրուն է բայց իզուր է, Իսկ սա լուրջ է երեւում։ Թե, ջարդվես եւ թե մեռնես, Չես գտնի պատասխանները, Եւ դեռ ուր էլ մեր կրքերը Ինձ ու քեզ չհասցնեն, Անփոփոխ են…

Կարդալ ավելին

Սոնետ 66

Tired with all these, for restful death I cry: As to behold desert a beggar born, And needy nothing trimmed in jollity, And purest faith unhappily forsworn, And gilded honour shamefully misplaced, And maiden virtue rudely strumpeted, And right perfection wrongfully disgraced, And strength by limping sway disabled, And art made tongue-tied by authority, And folly (doctor-like) controlling skill, And simple truth miscalled simplicity, And captive good attending captain ill: Tired with all these, from these would I he gone, Save that, to die, I leave my love alone. Իսպառ…

Կարդալ ավելին

Վլադիմիր Վիսոցկիյ. Երգ ընկերոջ մասին

Песня о друге Если друг оказался вдруг И не друг, и не враг, а — так, Если сразу не разберешь, Плох он или хорош,- Парня в горы тяни — рискни! Не бросай одного его, Пусть он в связке в одной с тобой — Там поймешь, кто такой. Если парень в горах — не ах, Если сразу раскис и — вниз, Шаг ступил на ледник и — сник, Оступился — и в крик,- Значит, рядом с тобой — чужой, Ты его не брани — гони: Вверх таких не берут, и тут…

Կարդալ ավելին

Վլադիմիր Վիսոցկիյ. Էր այդպես․ ես սիրել եմ, տանջվել…

* * * Было так — я любил и страдал. Было так — я о ней лишь мечтал. Я ее видел тайно во сне Амазонкой на белом коне. Что мне была вся мудрость скучных книг, Когда к следам ее губами мог припасть я! Что с вами было, королева грез моих? Что с вами стало, мое призрачное счастье? Наши души купались в весне, Плыли головы наши в огне. И печаль, с ней и боль — далеки, И казалось — не будет тоски. Ну а теперь — хоть саван ей готовь, —…

Կարդալ ավելին

Սոնետ 4

Unthrifty loveliness, why dost thou spend Upon thyself thy beauty’s legacy? Nature’s bequest gives nothing, but doth lend, And being frank she lends to those are free: Then, beauteous niggard, why dost thou abuse The bounteous largess given thee to give? Profitless usurer, why dost thou use So great a sum of sums, yet canst not live? For having traffic with thyself alone, Thou of thyself thy sweet self dost deceive: Then how, when Nature calls thee to be gone, What acceptable audit canst thou leave? Thy unused beauty must…

Կարդալ ավելին

Սոնետ 3

Look in thy glass and tell the face thou viewest, Now is the time that face should form another, Whose fresh repair if now thou not renewest, Thou dost beguile the world, unbless some mother. For where is she so fair whose uneared womb Disdains the tillage of thy husbandry? Or who is he so fond will be the tomb Of his self-love to stop posterity? Thou art thy mother’s glass, and she in thee Calls back the lovely April of her prime; So thou through windows of thine age…

Կարդալ ավելին

Սոնետ 109

O, never say that I was false of heart, Though absence seem’d my flame to qualify. As easy might I from myself depart As from my soul, which in thy breast doth lie: That is my home of love: if I have ranged, Like him that travels I return again, Just to the time, not with the time exchanged, So that myself bring water for my stain. Never believe, though in my nature reign’d All frailties that besiege all kinds of blood, That it could so preposterously be stain’d, To…

Կարդալ ավելին

Սոնետ 2

When forty winters shall besiege thy brow, And dig deep trenches in thy beauty’s field, Thy youth’s proud livery so gazed on now Will be a tottered weed of small worth held: Then being asked where all thy beauty lies, Where all the treasure of thy lusty days, To say within thine own deep-sunken eyes Were an all-eating shame, and thriftless praise. How much more praise deserved thy beauty’s use, If thou couldst answer, ‘This fair child” of mine Shall sum my count, and make my old excuse’, Proving his…

Կարդալ ավելին

Սոնետ 1

From fairest creatures we desire increase, That thereby beauty’s rose might never die, But as the riper should by time decease, His tender heir might bear his memory: But thou, contracted to thine own bright eyes, Feed’st thy light’s flame with self-substantial fuel, Making a famine where abundance lies, Thyself thy foe, to thy sweet self too cruel. Thou that art now the world’s fresh ornament And only herald to the gaudy spring, Within thine own bud buriest thy content, And, tender churl, mak’st waste in niggarding: Pity the world,…

Կարդալ ավելին

Կորնեյ Չուկովսկիյ. Լավլվան

  Փախան դոշակն Ու վերմակը Եւ սավանը դեն թռավ Հետն էլ բարձը Ցատկեց բարձր՝ Ծլկեց գորտի պես, կորավ։ Ձեռքս՝ մոմին, Մոմը՝ գետնին, Ձեռքս՝ գրքին, Սա վազեց, Բազմոցի տակ թաքնվեց։ Ինքնաեռն է տաքացել. Թեյ եմ ուզում ես խմել, Բայց ցմփորը ինձանից Փախավ ասես՝ կրակից։ Սա ի՞նչ բան է, Ի՞նչ պատահեց, Ո՞ր պատճառով Ամեն ինչ Շուրջ պար բռնած Պտտվում է Եւ փախչում է ինձանից։ Գուլպաները՝ Տետրի կողքից։ Հրերկաթը՝ Գոտու պոչից։ Թխվածքները՝ Զգեստի փեշից՝ Գուլպաներին կողք-կողքի։ Եւ ամեն ինչ պտտվում է, Ոլորվում է, գալարվում է Ու տալիս գլուխկոնձի։ Հանկարծ մորս ննջարանից Ծուռթաթ, քայլով…

Կարդալ ավելին