Author: Թարումեան

Ես քեզ տեսա երբ անցնում էիր դու փողոցով մերԵւ ժպտացիր դու ինձ բաց ժպիտով վարարուն։«Ո՜հ, սա իմ կինն է»,—Մտածեցի, շտապեցի հետքերով քո իսկույն։ Հա՜յ, հա՜յ, հա՜յ, Դելայլա…Վա՜յ, վա՜յ, վա՜յ, Դելայլա…Գերեցիր դու ինձ ժպիտով քո անգին,Բայց դա շատ քիչ է, կուզեմ միշտ լինել քո կողքին։ Դա շատ վաղուց էր․ արդեն գլորվել է շաբաթը,Ու մինչ այսօր քեզ տեսել եմ միայն յոթ անգամ։Դու ինձ տանջում ես,Բայց կփնտրեմ, կգտնեմ քո սրտի նեղ ճամփան։ Հա՜յ, հա՜յ, հա՜յ, Դելայլա…Վա՜յ, վա՜յ, վա՜յ, Դելայլա…Գերեցիր դու ինձ ժպիտով քո անգին,Բայց դա շատ քիչ է, շատ քիչ է կուզեմ ավելին։

Ո՞ւր եք դուք, «այլախոհներ»«Իրավունքի պաշտպաններ»,Սախառովներ, Բոններներ,«Սովետից» մեզ փրկողներ։ Դուք՝ Կորչնոյին աջակցողNHL-ով հիացող,Ազատ աշխարհ մեզ տանող,Արդարություն խոստացող։ Հաճելի՞ են զանազանԱրժեքներն արեւմտյան՝Օրենքով կամայական,Բարքերով անբնական։ Գո՞հ եք «համաճարակից»։Այն բխո՞ւմ է ձեր սրտից։Պատվաստվե՞լ եք «վարակից»Ու հերթական «շտամերից»։ Ձեզ չի՞ կպնի վերահաս,Թագավարակ պատուհաս։Ունե՞ք QR «աուսվայս»,Որ առողջ եք, անվնաս։ Չկա «Սովետն» էլ դաժան։Ու մարդիկ ազա՞տ դարձան,Եւ կա՞ անկախ դատարան,Ընտրված խորհրդարան։ Եւ հարգվո՞ւմ են օրենքներ,Թեկուզ՝ չվեք Նահանգներ։Չկա՞ն էլ փակ սահմաններ,Գրաքննող Facebook-ներ։ Կամ էլ ի՞նչ եք կամենումԿավԲյուրոյի որոշո՞ւմ,Թե՞ Մադրիդյան հաստատում․Մո՞ւր, թե՞ մրջուր եք ընտրում։ Խոստովանեք վերջապես,Որ դուք չունեք ոչ մի «ես»,Միշտ խաբել, խաբում են ձեզ․Խաղալիք եք պարզապես։