Ալեքսանդր Սերգեեւիչ Պուշկին. Օլեգի վահանը

Երբ Կոստանդին կայսրի քաղաքը Քեզ հետ, վարյագ դու ռազմատենչ, Եկավ սլավոնական ջոկատը Եւ հաղթության դրոշ ճոճեց, Դու տոնեցիր ռուս զենքի փառքը. Ի վախ ու քեն համառ հույնին Դու գամեցիր պողպատ վահանդ Կոստանդնուպոլսի դարպասին։ Ահա եկան ռազմի օրերը Եւ քո ճամփով անցանք կրկին, Բայց երբ նորից փառքով օծված մենք Ստամբուլի մոտ գոռ հոսեցինք Դղրդալով ցնցվեց բլուրդ Խանդոտ հառաջդ մեզ շեղեց Եւ Ստամբուլի առջեւ մեր զորքը Քո հին վահանը կանգնեցրեց։

Կարդալ ավելին

Ալեքսանդր Սերգեեւիչ Պուշկին. Սիրել եմ ձեզ…

* * * Սիրել եմ ձեզ: Եւ սերն էլ այդ գուցեեւ Դեռ չի մարել իսպառ հոգուս խորքում: Բայց թող որ չտանջի այն ձեզ այլեւս. Ես վշտացնել բնավ ձեզ չեմ ուզում: Սիրել եմ ձեզ անձայն, անհույս սիրով եւ Եղել խանդի, երկչոտության գերի: Սիրել եմ ձեզ այնքան քնքուշ սիրով, որ, Աստված տա, ձեզ ուրիշն այդպես սիրի:

Կարդալ ավելին

Վադիմ Եգորով. Ստվերների շեղում…

* * * Ստվերների շեղում…միահյուսված ձեռքեր… Աննինջ լուսնի զննող, խորաթափանց հայացքը… Օ՜հ, իմ նկարչուհի, չկայացած ընկեր՝ մենակ եմ առանց քեզ, դատարկ է կյանքս: Աչքերս կընկղմեմ անհունձ հունիսի մեջ եւ խենթության ալիք կայրի հանկարծ հոգիս, կարծես կրկին անզուսպ ու պատանի եմ ես եւ սերը առաջին ձեռքով կանչում է ինձ: Բույրերը գիշերվա գլուխ են արբեցնում, իսկ վերեւում, որտեղ ծնվում է զով թովչանքը, երամ կազմած դեպ քեզ բառեր են սլանում. «Մենակ եմ առանց քեզ… դատարկ է կյանքս…» Այսուհետեւ՝ հավետ, հոգոցը մինչ վերջին թող կյանքը բարությամբ լինի ընդմիշտ լեցուն, թող միշտ ձեռքիդ լինի քեզ…

Կարդալ ավելին

Բորիս Բարկաս. Առլեկինո

  Պայծառ, խայթող լույսի հոսքում վարար Վազում, վազում եմ. վերջ չունի ճամփան։ Աշխարհը մեծ դարձել է ինձ համար Անդեմ դիմակ եւ ասպարեզ-շրջան… Հտպիտ եմ, Արլեկին եմ, սոսկ՝ ծիծաղ. Առանց անվան, առանց ճակատագրի… Ինչո՞ւ պիտի հուզեն ցավերն, իրավ, Նրանց, ում որ հանում եք դուք ծաղրի։     Առլեկինո, առլեկինո,     Պետք է միշտ լինել ուրախ։     Առլեկինո, առլեկինո,     Կա լոկ մեկ պարգեւ՝ ծիծա՛ղ։ Ելնում են ասպարեզ դյուցազուններ, Չիմանալով որ ցավ էլ կա կյանքում. Ասես լուցկի՝ կոտրում են գերաններ, Եւ շարժումով ուսի շղթա պոկում։ Իրե՛նցն են. դահլիճներ ծափահարող, Եւ ասպարեզ նետվող ծաղկեփնջեր, Իրենցն են. ողջույններ, աչքեր՝…

Կարդալ ավելին

Բուլատ Օկուջավա. Կինը այս՝ պատուհանում

  Երբեք չեն միաձուլվի Ձմեռներն ու ամառները, Վարմունքներն իրենց տարբեր են, Ու լրիվ տարբեր՝ տեսքում։ Դիպվածներ չեն աշխարում Այս ու այն — զույգ ճամփաները, Այն ոտքեր է հոգնեցնում, իսկ Սա հոգի է բզկտում։ Կինը այս՝ պատուհանում Վարդագույն հագած զգեստները, Նա պնդում է, բաժանումը Անհնար է անարցուն։ Այն է բանը, որ իր դեմ Այս ու այն — զույգ ճամփաներն են, Այն սիրուն է բայց իզուր է, Իսկ սա լուրջ է երեւում։ Թե, ջարդվես եւ թե մեռնես, Չես գտնի պատասխանները, Եւ դեռ ուր էլ մեր կրքերը Ինձ ու քեզ չհասցնեն, Անփոփոխ են…

Կարդալ ավելին

Սոնետ 66

Tired with all these, for restful death I cry: As to behold desert a beggar born, And needy nothing trimmed in jollity, And purest faith unhappily forsworn, And gilded honour shamefully misplaced, And maiden virtue rudely strumpeted, And right perfection wrongfully disgraced, And strength by limping sway disabled, And art made tongue-tied by authority, And folly (doctor-like) controlling skill, And simple truth miscalled simplicity, And captive good attending captain ill: Tired with all these, from these would I he gone, Save that, to die, I leave my love alone. Իսպառ…

Կարդալ ավելին

Վլադիմիր Վիսոցկիյ. Երգ ընկերոջ մասին

Песня о друге Если друг оказался вдруг И не друг, и не враг, а – так, Если сразу не разберешь, Плох он или хорош,- Парня в горы тяни – рискни! Не бросай одного его, Пусть он в связке в одной с тобой – Там поймешь, кто такой. Если парень в горах – не ах, Если сразу раскис и – вниз, Шаг ступил на ледник и – сник, Оступился – и в крик,- Значит, рядом с тобой – чужой, Ты его не брани – гони: Вверх таких не берут, и тут…

Կարդալ ավելին

Վլադիմիր Վիսոցկիյ. Էր այդպես․ ես սիրել եմ, տանջվել…

* * * Было так – я любил и страдал. Было так – я о ней лишь мечтал. Я ее видел тайно во сне Амазонкой на белом коне. Что мне была вся мудрость скучных книг, Когда к следам ее губами мог припасть я! Что с вами было, королева грез моих? Что с вами стало, мое призрачное счастье? Наши души купались в весне, Плыли головы наши в огне. И печаль, с ней и боль – далеки, И казалось – не будет тоски. Ну а теперь – хоть саван ей готовь, –…

Կարդալ ավելին

Սոնետ 4

Unthrifty loveliness, why dost thou spend Upon thyself thy beauty’s legacy? Nature’s bequest gives nothing, but doth lend, And being frank she lends to those are free: Then, beauteous niggard, why dost thou abuse The bounteous largess given thee to give? Profitless usurer, why dost thou use So great a sum of sums, yet canst not live? For having traffic with thyself alone, Thou of thyself thy sweet self dost deceive: Then how, when Nature calls thee to be gone, What acceptable audit canst thou leave? Thy unused beauty must…

Կարդալ ավելին

Սոնետ 3

Look in thy glass and tell the face thou viewest, Now is the time that face should form another, Whose fresh repair if now thou not renewest, Thou dost beguile the world, unbless some mother. For where is she so fair whose uneared womb Disdains the tillage of thy husbandry? Or who is he so fond will be the tomb Of his self-love to stop posterity? Thou art thy mother’s glass, and she in thee Calls back the lovely April of her prime; So thou through windows of thine age…

Կարդալ ավելին